Phloxen zonder meeldauw
Ik heb altijd geroepen dat Phloxen en zandgrond niet samengaan. Vanwege de meeldauw die elk jaar opnieuw het plezier bederft. In droge zomers (en trouwens ook in minder droge zomers) was het blad van mijn Phloxen steevast bedekt met een dikke laag witte schimmel. Op een gegeven moment was ik er klaar mee en heb ik ze uit mijn tuin verbannen. Voorgoed!
Dacht ik. Bij een bezoek aan een kwekerij waar we vaak komen, kwam mijn man aandragen met wat potjes Phloxen. "Geen Phloxen!", was mijn eerste reactie. Vanwege de meeldauw dus. Maar een nadere bestudering van het label wees uit dat deze soort meeldauwvrij zou zijn. Een experiment gaan wij nooit uit de weg, dus deze mochten mee naar huis.
Nieuwe soort
Phlox amplifolia 'Winnetou' is de naam van onze nieuwe aanwinst. Phlox amplifolia is afkomstig uit de Smokey Mountains. Ook de wilde vorm, met bleekblauwe bloemen, schijnt de moeite waard te zijn. Omdat Phlox amplifolia meeldauwvrij is, wordt er veel mee gekweekt en dat leverde in de afgelopen jaren veel nieuwe meeldauwvrije soorten op.
De kleur van Phlox amplifolia 'Winnetou' (je ziet hem op de foto boven dit blog) is knetterroze. Voor degenen bij wie nu echt het glazuur van de tanden springt, heb ik goed nieuws. 'Winnetou' heeft een zusje, dat Phlox amplifolia 'Minnehaha' heet, in een veel beschaafdere kleur roze.
De naamgever van deze Phloxen was kennelijk een liefhebber van indianenverhalen (letterlijk dan). De indiaan Winnetou was de kompaan van Old Shatterhand in de boeken van Karl May en Minnehaha was het liefje van de indianenheld Hiawatha. Toepasselijk want, net als indianen, zijn Phloxen inheems in Noord Amerika.
Phlox amplifolia heeft nog meer voordelen. Deze soort verdraagt volgens het Hessenhof handboek meer droogte en meer schaduw dan de bekende Phlox paniculata. Dat deze plant behoorlijk droogtebestendig is, werd dit voorjaar meteen bewezen. Mijn Phloxen hebben, ondanks de aanhoudende droogte, geen enkele maal slap gehangen en het loof bleef frisgroen. Het is ook een rijkbloeiende soort die meteen het eerste jaar al volop bloemen geeft.
Echt meeldauwvrij!
De nieuwe aanwinst kreeg een plekje in de tuin. Niet erg tactisch naast een een groep rood/gele Heleniums. Ja, dat vloekt. En niet zo'n beetje! Maar hier was toevallig nog een plekje vrij. Voordat ik andere planten ga rooien moeten nieuwelingen zichzelf eerst bewezen hebben 😀!
Het Mexicaans vedergras (Stipa tenuissima 'Ponytails') erachter, vind ik wel mooi combineren met de Phloxen. Maar lees, voordat je dit gras gaat aanplanten, wel eerst even dit blog!
 |
| Phlox amplifolia 'Winnetou' niet erg fraai gecombineerd met Helenium |
Een beetje sceptisch was ik wel. Er wordt wel vaker beloofd dat planten meeldauw vrij zijn, maar het wordt niet altijd waargemaakt. In dit geval is er geen woord gelogen. Mijn Phloxen zijn nu, aan het einde van de zomer, nog steeds meeldauwvrij. Ondanks een ellendig droog voorjaar waarin het zes weken lang niet regende. Normaliter is dat op zandgrond de ideale kweekbodem voor meeldauw.
Nou wil het wel eens gebeuren dat planten in het begin meeldauwvrij zijn, maar later niet meer. Dit overkwam mij bijvoorbeeld bij Veronica longifolia 'Blauriesin'. Het geslacht Veronica is ook berucht als het om meeldauw gaat. 'Blauriesin' was drie jaar achter elkaar volkomen meeldauwvrij maar het vierde jaar was het toch mis. Ik heb die planten afgevoerd en nieuwe gekocht die ik elders in de tuin plantte waar ze opnieuw meeldauwvrij zijn.
Of dat ook bij deze Phlox het geval zal zijn, is natuurlijk de vraag. De Hessenhof schrijft op haar website over Phlox amplifolia "Minnehaha" het volgende: "Deze Phlox staat hier al zeker tien jaar in de moederbedden en heeft nog geen spatje meeldauw gehad". Dat geeft de burger moed!
Nog meer meeldauwvrije Phloxen
Phlox amplifolia 'Winnetou' en 'Minnehaha' zijn niet de enige meeldauwvrije Phloxen. Als je even goed zoekt op internet vind je er nog veel meer. Ook in andere kleuren. Bijvoorbeeld:
- Phlox amplifolia, de wilde vorm uit de Smokey mountains (bleekblauw)
- Phlox amplifolia 'Kleiner augenstern' (lichtroze)
- Phlox maculata 'Alpha' (roze)
- Phlox maculata 'Natascha' (wit met roze)
- Phlox paniculata 'Betty vulcano' (lichtroze met een donkerroze hartje) heel mooi!
- Phlox paniculata 'David' (zuiver wit)
- Phlox paniculata 'Famous white' (wit uiteraard, een compacte soort, ca. 50 cm)
- Phlox paniculata 'Violet flame' (lila, een compacte soort, ca. 60 cm)
Deze zijn (nog?) niet door mij getest, maar misschien mogen ze net als 'Winnetou', het voordeel van de twijfel krijgen. Bovenstaande Phloxen zijn overigens allemaal hogere borderplanten. De kruipphlox (Phlox subulata) heeft sowieso geen last van meeldauw.
Wat als je toch meeldauw in je Phloxen krijgt?
Meeldauwgevoeligheid wordt bepaald door twee factoren, namelijk de standplaats en de resistentie van de plant. Als planten jarenlang op dezelfde plek staan, raakt de grond uitgeput. De plant verzwakt en heeft weinig meer bij te zetten. Daardoor vermindert de resistentie tegen meeldauw. Dit is waarschijnlijk ook wat er gebeurde met mijn Veronica's.
Je kunt de planten in dat geval het beste tot net boven de grond afknippen en alle resten opruimen. Haal de wortelkluit in september uit de grond, deel deze, en plant de stukken uit op een ander stuk grond in de tuin dat je eerst goed verbeterd hebt. Bijvoorbeeld door flink wat plantaardig materiaal of compost door de grond te werken. Geef direct na het planten wat organische mest (bijvoorbeeld Culterra) voor een goede start.
Helpt deze behandeling niet? Dan heb je waarschijnlijk te maken met een soort die niet resistent is tegen meeldauw. Dat geldt vooral voor de oudere soorten. Normaal gesproken zijn planten uit oma's tuin een goed idee, maar niet als het om Phloxen gaat! Je kunt die planten het beste opruimen en vervangen voor soorten die niet vatbaar zijn (bron: Marcel de Wagt).
Ook interessant
Vond je dit blog nuttig? Klik dan hier om jezelf gratis te abonneren op mijn nieuwsbrief. Je ontvangt dan een bericht wanneer er een nieuw blog is verschenen. Wees niet bang, ik ga je niet spammen met reclame!
